Πρέπει να ήταν πριν καμία δεκαετία όταν είχα πάει κλασσικά στο Metropolis για να κάνω την ακόμα πιο κλασσική βόλτα στο δισκάδικο. Όταν ξόδευες λεφτά στα τυφλά και ο δίσκος σου έβγαινε διαμάντι, δεν υπήρχε μεγαλύτερη ηδονή. Θυμάστε εκείνες τις προσφορές με 6,90 ευρώ; Πήγαινα από πάνω τους σαν το αρπακτικό και τα ρήμαζα όλα. Επειδή κυρίως ήταν albums must have, τα έπαιρνα με το κιλό. Σε μια από αυτές τις επιδρομές πέτυχα και τους Lynyrd Skynyrd. Μέχρι τότε το μόνο που ήξερα ήταν το γνωστό τους hit song. Πέφτω πάνω στο Street Survivors με το εξώφυλλο όπου τα μέλη της μπάντας κάθονται στη μέση ενός δρόμου και τριγύρω φωτιές. Προφητικό, καθώς λίγες μέρες μετά τη κυκλοφορία του δίσκου, έγινε το γνωστό ατύχημα που κόστισε ζωές. Αποφάσισα να αγοράσω το δίσκο. Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε μια σχέση πάθους με τη μουσική κουλτούρα των νότιων πολιτειών. Θες από τα πρωτόλεια blues του Robert Johnson μέχρι τον πρόσφατο sludge/stoner/souther χείμαρρο, όλα αυτά μου κάνανε. Σε βαθμό που απέκτησα μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Κάνοντας αυτή τη μικρή παρένθεση για να σας εξηγήσω τα προσωπικά μου βιώματα (λες και μιλάω σε μεσημεριανό trash show στυλ Στεφανίδου), επιστρέφω στο κυρίως πιάτο.
Τι παίχτηκε ακριβώς και γίναμε μια ακόμα νότια πολιτεία σαν και αυτές στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού; Πως γίνεται εδώ και (ας πούμε χονδρικά) μια δεκαετία, ο κλασσικά εικονογραφημένος αντιαμερικάνος Έλληνας να φαντάζεται ότι η Νέα Σμύρνη θα μπορούσε να είναι η Νέα Ορλεάνη; Μήπως μας ψεκάζουν τίποτα χημικά και προσπαθούν να μας μεταμορφώσουν σε δούλους τους; Μήπως στην αρχαιότητα η πρώτοι κάτοικοι της Αλαμπάμα ήταν από τον Πύργο Ηλείας;
Chill.Relax. Για μένα η απάντηση είναι πιο απλή και από σκέτο σουβλάκι. Απλά η ντόπια stoner (κυρίως) σκηνή ένιωσε ότι μουσικά της αρέσει πολύ αυτό που ακούει και δεύτερον και πιο σημαντικό , κατάλαβε ότι με αυτούς τους ανθρώπους εκεί πέρα υπάρχουν πολλά κοινά. Με λίγα λόγια μοιάζουμε. Σε αρκετά πράγματα. Είτε καλά είτε κακά. Το θέμα είναι ότι υπάρχει ένα connection μεταξύ Νότιας Ευρώπης και Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών. Και όπως ορίζουν οι κανόνες της σύγχρονης εποχής (δηλαδή της ταχύτητας των πάντων) είναι αναπόφευκτο κάτι το οποίο "πουλάει"σαν κουλτούρα μέσα από όλα τα μέσα (βλέπε Sons Of Anarchy) να διαδίδεται παγκοσμίως. Βάζω στοίχημα δηλαδή ότι υπάρχει και στην Πολωνία μια ανάλογη σκηνή με τη δική μας. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά όμως ότι δεν είναι τόσο πετυχημένη.
Κάπου εδώ μου έρχεται η παρόρμηση να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου. Θα μπορούσα άνετα να πω: μα καλά, γιατί να καθόμαστε και να αντιγράφουμε συμπεριφορές και υποκουλτούρες άλλων χωρώ ενώ μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας το οποίο θα είναι αυθεντικό; Ναι, ok, δεν λέω ότι αυτή η άποψη είναι εντελώς λάθος αλλά με αυτή τη λογική έχουμε κλέψει τα πάντα όταν μιλάμε για σκληρό ήχο. Εάν δηλαδή μια ελληνική μπάντα παίζει ατμοσφαιρικό metal τύπου Anathema και Paradise Lost, αυτό πάει να πει ότι ξεπατικώνει ολόκληρη την αγγλική σκηνή και κουλτούρα; Οπότε κυνικέ εαυτέ μου, αντίο.
Το κυριότερο όμως όπως είπα και από πάνω είναι ότι η εγχώρια σκηνή αυτού του στυλ, "το έχει". Αν δεν το είχε, θα το είχαμε πάρει πρέφα. Δεν θα γέμιζαν μαγαζιά στα ανάλογα live. Για μένα είμαστε σε καλό δρόμο. Τουλάχιστον τα σημάδια δείχνουν ότι σε αντίθεση με τη χώρα κάτι υγιές υπάρχει και αναπτύσσεται. Κάτι το οποίο μεγαλώνει διαρκώς χωρίς να έχει ανάγκη από mainstream airplay και δημόσιες σχέσεις του κώλου. Θέτει τους δικούς του κανόνες και δημιουργεί τη δική του αγορά χωρίς να έχει να χάσει κάτι. Got it? Godamn....
Υ.Γ.:Πέρα από τις γνωστές ντόπιες μπάντες υπάρχουν και καλά κρυμμένα διαμαντάκια πιο χαλαρού ύφους. Tale a look around.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου