Είσαι στο αμάξι σου και ενώ ακούς Tori Amos περιμένοντας το φανάρι να ανάψει, κάγκουρας με κωλοφτιαγμένο Saxo και το καινούργιο hit του Παντελίδη στη διαπασών, σε προσπερνάει και σου κλείνει το δρόμο θεωρώντας εσένα και όλους τους άλλους μαλάκες που κάθονται υπομονετικά στη λωρίδα τους. Με το που ανάψει πράσινο και ο ήχος της εξάτμισης του ακουστεί σαν Boeing 747, πετάς έξω την Tori και βάζεις το εν λόγω CD. Εδώ δεν έχει φρου φρου, αρώματα και μεταξωτές κορδέλες. Οι Bolt θερίζουν τα πάντα και επιδίδονται σε άψογο groovάτο death metal. Αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Τα riifs τους έχουν δημιουργήσει σχολή και το μπάσο μπορεί να γκρεμίσει κτίρια. Θες να το πούμε επικό; Και αυτό γίνεται. Ο δίσκος δημιουργεί ατμόσφαιρα και σε βάζει μέσα στο πεδίο της μάχης. O Dave Ingram κάνει μια χαρά τη δουλεία του και δεν αφήνει με παράπονο αυτούς που γουστάρουν τον Karl Willetts. Όταν ο δίσκος θα έχει τελειώσει, έχεις σταματήσει τον κάγκουρα και αφού τον έχεις δέσει και φιμώσει τον βάζεις να ακούσει στο repeat την δισκογραφία των Napalm Death. ...And justice for all.
Ανοίγεις την TV επειδή έχει και Champions League απόψε. Στο δελτίο ειδήσεων ακούς ότι από αύριο θα υπάρξει άνοδος στις τιμές του καφέ, βενζίνης, τσιγάρων, πετρελαίου κατά 50% ενώ από φέτος θα φορολογηθούν και τα κάλαντα. Ο Randy και η παρέα του στον (ίσως) καλύτερο τους δίσκο στάζουν χολή. Στην κυριολεξία. Τα επίπεδα τεστοστερόνης ανεβαίνουν κατακόρυφα και το ίδιο συμβαίνει και με την ένταση. Οι LOG εδώ παίζουν πιο ωμά και επιδίδονται σε ένα μουσικό όργιο. Αν έπαιρνες με χρονομηχανή κάποιον από το 1986 και σε ρώταγε πως θα ακούγεται το metal το έτος 2009, θα του έβαζες αυτό το δίσκο. Συνθετικά, τεχνικά και από θέμα songwriting εδώ έχουμε το modern metal στο ζενίθ του. Μόλις τελειώσει το Reclamation θα έχεις καταφέρει κάπου στο ενδιάμεσο (από το mosh pit που θα έχεις στήσει στο σαλόνι σου) να σπάσεις την τηλεόραση σου. Χμ...not bad.
Είναι Παρασκευή και το αφεντικό στη δουλειά σε ενημερώνει πως εξαιτίας ενός λάθους που έκανες (το οποίο δεν το έκανες, το boss το έκανε και το φόρτωσε σε εσένα) θα δουλέψετε υπερωρίες όλο το σαββατοκύριακο. Τη στιγμή που όλοι θέλουν να σε αποκεφαλίσουν και σε κοιτάνε όπως ο Δρακουμέλ κοίταζε τα στρουμφάκια, εσύ θέλεις να ζωστείς με εκρηκτικά και να μπουκάρεις στο γραφείο του αφεντικού. Οι Pantera δίνουν τη λύση. Ο εν λόγω δίσκος είναι εν μέρη υπεύθυνος για το σύγχρονο metal ήχο. Η καλύτερη μπάντα των 90'ς μας αφήνει κληρονομιά ένα μάτσο τραγούδια τα οποία ακούγονται σαν έχουν γραφτεί αύριο. Ο Anselmo στα καλύτερα του ξερνάει τα σωθικά του, to rythm section πιο σταθερό και από ράγες τρένου και ένας Dimebag που λάμπει σε όλο του το μεγαλείο. Και να το κυκλοφορούσαν έχοντας μόνο το Walk μέσα, η επιδραστικότητα θα ήταν η ίδια. Στο τέλος, αφού θα έχεις ρίξει σε όλους και σε όλα τα μπινελίκια του αιώνα, πολύ απλά θα προλάβεις να παραιτηθείς πριν σε διώξουν. Και άντε μετά να βρεις δουλειά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου