Aesthetics of food

    Όταν βγαίνω κάπου είτε για φαγητό είτε για ποτό στην ίδια βαθμίδα με την ποιότητα, βάζω την ατμόσφαιρα που αποπνέει ο εκάστοτε χώρος και το εάν αισθάνομαι άνετα. Εάν ζούσα στην Σουηδία θα ήμουν περίεργος να επισκεφθώ το "In Flames" εστιατόριο για να δω εάν πληρεί τα κριτήρια που θέτω. Αν και με όνομα 2112 με έχει κερδισμένο από τα αποδυτήρια.
     Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Κυρίως αυτό που τριγυρνούσε στο μυαλό μου από τότε που άκουσα την συγκεκριμένη είδηση είναι τα λεγόμενα ταμπού. Ταμπού σχετικά με το που συχνάζει, τι πίνει, τι τρώει κάποιος ο οποίος ακούει metal. Εντάξει, κυρίως τέτοια κολλήματα ισχύουν στην περίπτωση "εξωσχολικών" οι οποίοι εξαιτίας της τουριστικής σχέσης που έχουν με την μουσική γενικότερα, θεωρούν ότι η μέση εικόνα ενός metalhead εν έτη 2012 είναι ακριβώς η ίδια που είχε ο Μπάμπης ο Sodom το 1988. Ο χεβιμεταλάς πρέπει να πίνει μόνο μπύρα, πρέπει να έχει μαλλί μέχρι τον κώλο, και φυσικά πρέπει να συχνάζει σε περίεργα καταγώγια και σκοτεινά υποχθόνια μαγαζιά.
      Welcome to the evolution. Μπορώ να σου δείξω αρκετά παραδείγματα ανθρώπων (συμπεριλαμβανομένου και εμένα) οι οποίοι εξωτερικά δεν αντικατοπτρίζουν τα μουσικά τους γούστα. Φυσικά και δεν αρνούμαι όλα αυτά τα οποία δίνουν στο αγαπημένο μας είδος μουσικής την πολιτιστική του ταυτότητα και αντικατοπτρίζουν την κουλτούρα του, αλλά επιμένω στο ότι το metal από το ξεκίνημα του είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να δέχεται την διαφορετικότητα. Εξάλλου έτσι εξελίχθηκε και έτσι συνεχίζει να κοιτάζει μπροστά.
       Συγκεκριμένα τώρα στο θέμα ενός εστιατορίου το οποίο δημιουργήθηκε από μέλη μιας μπάντας και έχει έναν "κλασάτο" αέρα, εγώ προσωπικά γουστάρω. Δεν κατάλαβα, είναι δικαίωμα μόνο μιας συγκεκριμένης κάστας ανθρώπων να τρώνε εξεζητημένα φαγητά σε μαγαζιά με μοντέρνα διακόσμηση; Αν και δεν είμαι ιδιαίτερος φαν αυτής της κουζίνας, με το που ακούσω για ένα rock restaurant κάτι θα με τρώει μέσα μου να το επισκεφθώ. Γιατί στην τελική έχουμε και εμείς δικαίωμα στο sushi...αρκεί να συνοδεύεται από blastbeats.