Τους Grand Magus τους έμαθα με το Wolf's Return του 2005. Το Kinslayer μου είχε καρφωθεί στο μυαλό οπότε αφού με τυπικές διαδικασίες "έλιωσα" τον δίσκο, έκανα μια επιδρομή στο παρελθόν της μπάντας ανακαλύπτοντας τον ομώνυμο δίσκο τους και το Monument. Ομολογώ ότι το Wolf's Return κέρδιζε τις εντυπώσεις κατά κράτος. Ο κύριος λόγος όμως που με κέρδισαν οι Grand Magus ήταν τα φωνητικά. Πριν 2 χρόνια (2003) είχε κυκλοφορήσει η δισκάρα (βασικά, ΔΙΣΚΑΡΑ) των Spiritual Beggars, On Fire. Ο τύπος που είχε αντικαταστήσει τον Spice, σίγουρα δεν ήταν ίδιος με τον προκάτοχο του αλλά η φωνή του μου έκανε αυτόματα "κλικ". Αυτό το γρέζι, η μπαρουτοκαπνισμένη χροιά του και η feeling 70's ερμηνεία του ήταν ένας από τους λόγους που με έκαναν να ερωτευτώ το On Fire. Τα χρόνια πέρασαν και το 2008 κυκλοφορεί το Iron Will. Devil horns υψωμένα, τραγουδάρες να παίζουν μέρα νύχτα και το volume στο 11. Το μόνο που με χάλασε στον συγκεκριμένο δίσκο ήταν ο ήχος των drums. Τίποτα απολύτως άλλο. Πριν 2 χρόνια οι Σουηδοί κυκλοφορούν το Hammer of the North, μου/μας παίρνουν το sculp και με/μας αναγκάζουν να γκαρίζουμε νέους ύμνους. Το όνομα τους εδραιώνεται για τα καλά στο κεφάλι μου και πριν λίγες μέρες ακούω το ολόφρεσκο The Hunt.
Η παραπάνω σύντομη αναδρομή στην πορεία των Grand Magus δεν γίνεται για εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Ήθελα να καταγράψω και να προσπαθήσω να ξαναθυμηθώ την πρώτη μου επαφή μαζί τους αλλά και το γιατί απέκτησαν τόσο μεγάλη θέση στην metal καρδιά μου (sic). Καλώς η κακώς ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα βρίσκονται ένα κλικ μακριά, χρησιμοποιούμε ταμπέλες περισσότερες και από αυτές που υπάρχουν στην Εθνική Οδό για να συννενοηθούμε, η υπερπροσφορά συγκροτημάτων και δίσκων φέρνει μαζί της άγχος για να τα "προλάβουμε" όλα, η πλαστική/σάπια μουσική είναι πανταχού παρών και εγώ προσωπικά ψάχνω φάρους μέσα στην φουρτούνα. Οι συγκεκριμένοι κύριοι λειτουργούν σαν το γνωστό σαμπουάν. 2 σε 1. Α) Αναδεικνύουν αυτόματα όλες τις σύγχρονες μπάντες και ταυτόχρονα όλα τα χλωμά φαντάσματα του παρελθόντος τα οποία διατυμπανίζουν ότι η μουσική τους έχει επικό συναίσθημα. Όχι κύριοι, το feeling του Black Sails π.χ. είναι αδύνατον να περιγραφεί συν το ότι τέτοια δυνατά συναισθήματα είχαν καιρό να προσφερθούν απλόχερα στο ευρύ κοινό (γι αυτό το λόγο δεν αναφέρω το underground). B) Τι παίζουν οι Grand Magus; Φυσικά HEAVY FUCKIN' METAL. Το οποίο πάντα βρίσκονταν εκεί έξω απλά δεν υπήρχε κάποιος να μας το θυμίσει και να μας κάνει να το ανακαλύψουμε ακόμα μια φορά. Με λίγα λόγια να μας θυμίσει πως ήταν η πρώτη φορά που ακούσαμε Saxon και Iron Maiden. Αυτό το συναίσθημα μου "βγάζουν" αυτοί οι τύποι. Manowar meets Judas Priest meets Σκανδιναβική μυθολογία και ψυχή στα καλύτερα τους. Και επειδή ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος, στοιχηματίζω ότι αυτός είναι ένας λόγος που τους γουστάρουν όλων των ειδών οι φυλές του metal. Προσωπικά στα τραγούδια τους βρίσκω κάτι σπάνιο σήμερα. Το έχω ξαναπεί και στο παρελθόν και θα το λέω και στο μέλλον. Έχουν κάτι τόσο γαμημένα εξυψωτικό στην μουσική τους και τους θεωρώ μπάντα ψυχολογικής υποστήριξης. Η χώρα σε κρίση, όλα σκατά , ψυχολογία στο ναδίρ, προβλήματα στο σπίτι, τα ίδια στην δουλειά, σε κάθε γωνία του δρόμου η ίδια μαυρίλα που υπάρχει στην ψυχή σου. Πριν ξεκινήσεις ακόμα μια μέρα σου, βάλε ένα τραγούδι των Grand Magus να παίξει. Πίστεψε με. Είναι η βιταμίνη C που χρειάζεσαι σε νότες και ένας ακόμα λόγος να βγεις εκέι έξω και να μείνεις όρθιος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου