Too young to play guitar

     Αφού χάζευα για άλλη μια φορά στο You Tube, έπεσα πάνω σε ένα από τα άπειρα video που κυκλοφορούν (και σίγουρα όλοι τα έχουμε δει) όπου πιτσιρικάς με την μπάντα του (9χρονοι όλοι τους αν δεν κάνω λάθος) παίζουν live το Killing in the name of των Rage Against The Machine. Αυτομάτως κόλλησα. Αφού τελείωσε το τραγούδι άρχισα να ψάχνω και άλλα παρόμοια video ώστε να συνειδητοποιήσω ότι έχει περάσει περίπου 1 ώρα κατά την διάρκεια της οποίας ένα διαολεμένο χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί πάνω μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Συνειδητοποίησα ότι τόση ώρα βλέπω παιδάκια από 2 έως 10 χρονών, να τραγουδάνε Iron Maiden, να παίζουν drums, να σολάρουν στην κιθάρα και άλλα χαριτωμένα...
    Όλο αυτό το αθώο σκηνικό με γέμισε με σκέψεις και για μια ακόμα φορά με έκανε να νοσταλγήσω παλιές εποχές. Τότε που έκανα air drumming κατά την διάρκεια του Smells like teen spirit και κατάφερα να κοπανήσω δυνατά το χέρι μου σε ένα καταραμένο έπιπλο (thanks Dave Grohl!), εκείνη την εποχή που νόμιζα ότι τραγουδούσα το Poison του Alice Cooper αλλά περισσότερο ακουγόμουν σαν αγοράκι που ρεύεται και προφανώς δημιουργεί τις δικές του λέξεις παρά τραγουδάει στίχους (ελάτε,όλοι το έχουμε κάνει) και άλλα χαζοχαρούμενα...
    Γαμώτο δεν θέλω να ακουστώ σαν κλασσικός χεβιμεταλάς (όχι heavyμεταλάς) δεκαετίας 80' που αναπολεί εκείνες τις χρυσές εποχές, όταν οι γκόμενες έρχονταν σε οργασμό μόνο και μόνο στην θέα αφίσας των Manowar και άλλες τέτοιες γραφικές ασχολίες αλλά πρέπει να το ομολογήσω: η εποχή της αθωότητας έχει τελειώσει. Προσωπικά σήμερα ψάχνω με το σταγονόμετρο εκείνη την μπάντα ή εκείνο το CD που θα με κάνει να τρέξω σαν μανιακός στο δισκάδικο (ποιο δισκάδικο; έκλεισε και αυτό) να παίρνω πόζες μπροστά στον καθρέφτη, να τραγουδάω δυνατά χωρίς τον φόβο λογοκρισίας επειδή έχω "μεγαλώσει" και να κάνω headbanging sto δωμάτιο μου κάτω από μια αφίσα Master of Puppets. Ζήτημα τον τελευταίο καιρό να έχει συμβεί μια φορά όλο αυτό.
     Με λίγα λόγια αυτά τα όμορφα video με τα metal kids με κάνανε να ξαναθέλω να γίνω παιδί. Έστω και για όσο διαρκεί ένα γαμημένο τραγούδι. Να νιώσω λίγο έτσι όπως ήταν τότε. Αλλά επειδή δεν υπάρχει το λεγόμενο somewhere back in time, έχω διαμορφώσει μια διαφορετική φιλοσοφία. Σε περίπτωση λοιπόν που κάνω παιδιά (αν και όποτε συμβεί αυτό), θα φροντίσω αυτά να ζήσουν αξέχαστες παιδικές metal στιγμές, ντυμένα με AC/DC μπλουζάκια και να ακούνε στην διαπασών αυτούς τους βετεράνους μωρέ,τους Lamb of God. Έτσι θα ξαναβιώνω και εγώ εμπειρίες, και αυτά θα έχω κάτι για να νοσταλγούν όταν μεγαλώσουν...