Ήμουν, είμαι και θα είμαι ερωτευμένος με τους Queensryche. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους αλλά συνοπτικά ας πούμε ότι είναι μια μπάντα από αυτές που σε διαμορφώνουν σαν άνθρωπο. Έχουν πάνω μου σωματική και πνευματική επίδραση. Και θα με κάνουν να πωρωθώ μέχρι αηδίας και θα με ωθήσουν να σκεφτώ. Είτε πρόκειται για κοινωνικοπολιτικά μανιφέστα είτε για εσωτερικές προσωπικές αναζητήσεις. Thinking man's metal band έλεγε η σχετική φράση και είχε απόλυτο δίκιο. Έχω κάτσει και το έχω σκεφτεί αρκετές φορές: μιλάμε για μια μπάντα με έναν από τους καλύτερους,πιο συναισθηματικούς και γενικότερα εκφραστικούς ερμηνευτές (δεν είναι απλά ένας τραγουδιστής), με ένα κιθαριστικό δίδυμο το οποίο προσωπικά το βάζω στο metal πάνθεον δίπλα σε Maiden και Priest, ένα rythm section χτισμένο με ότι ακριβώς χρειάζεται μια προοδευτική μπάντα για να σταθεί γερά στα πόδια της και πάνω απ' όλα ΜΟΥΣΙΚΗ και ΣΤΙΧΟΥΣ.
Και τώρα αφού τους αποθέωσα οπαδικά, ας διευκρινίσω λίγο το θέμα. Ήμουν, είμαι και θα είμαι ερωτευμένος με τους Queensryche των 5 πρώτων δίσκων. Από κει και πέρα είδα την κατάσταση ως εξής: σκεπτόμενος λογικά ότι κάθε μπάντα είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο να κάνει τα στραβοπατήματα της, τους έδωσα λίγο καιρό για να δω αν θα ανακάμψουν. Στην πορεία το μόνο που πήρα ήταν ένα συμπαθητικό album όπως το Tribe και ένα πολλά υποσχόμενο sequel το οποίο όσο περνάει ο καιρός εκτιμάω όλο και λιγότερο. Οπότε τι ακριβώς κάνανε όλο αυτό το διάστημα; Στα 90's βγάλανε δυο άνευρα και εντελώς επίπεδα albums ενώ στα 00's καταφέρανε να καταστρέψουν και την παραμικρή ελπίδα που υπήρχε. Είχα ενός είδους υπομονή και με τον τελευταίο δίσκο της μπάντας αυτή έδωσε την θέση της στον θυμό. Μήπως όλο αυτό τον καιρό μας δουλεύανε; Ήρθανε στην επιφάνεια και τα τελευταία νέα σχετικά με τις κάκιστες σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της μπάντας και επιβεβαιώσανε όλα αυτά που υπήρχαν στο μυαλό μου.Πιστεύω πραγματικά εάν δεν έχουν διαλύσει ακόμα σαν μπάντα, ότι και να θελήσουν να επανέλθουν δυναμικά στο προσκήνιο, εκμεταλλευόμενοι μόνο και μόνο την την δύναμη του ονόματος τους καθαρά για εμπορικούς λόγους, δεν είναι σε κατάσταση να το καταφέρουν. Μιλάμε ξεκάθαρα για το πως μπορείς να φτάσεις μια μπάντα από την κορυφή της διαφορετικότητας στην ολική απάθεια.
Καθαρά ψυχρές live εμφανίσεις, tour με προσθήκη cabaret show, δηλώσεις του στυλ "εάν μπορούσα θα έπαιζα μόνο σε casinos" (τάδε έφη Tate) και άλλα πολλά τα οποία πραγματικά δεν θέλω να θυμάμαι. Με τον καιρό σκέφτεσαι ότι τελικά ο πιο προνοητικός απ'όλους ήταν ο De Garmo ο οποίος ίσως ήξερε τι έρχεται, ίσως όχι. Και όσο και αν παρακαλάμε να επιστρέψει, ο άνθρωπος έχει σταθερό επάγγελμα (πιλότος) και δεν νομίζω να έχει ανάγκη από band drama. Σχετικά με το ποιος φταίει για το τέλμα που έχει φτάσει η μπάντα; Δεν θέλω να είμαι κατηγορηματικός και να πω ο Tate. Μπορεί να είναι αυτός που παίρνει αν όχι όλες, τις περισσότερες αποφάσεις και να έχει και σαν manager εδώ και χρόνια την γυναίκα του (πάντα επίκαιροι οι Spinal Tap) αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω και την στάση των άλλων μελών. Δηλαδή εάν ήθελε ο Wilton με τους άλλους δυο να φτιάξουν έναν δυνατό δίσκο με το καταραμένο distorsion και πάλι δυνατά, δεν θα κάνανε κάποια κίνηση για να το καταφέρουν; Δυστυχώς όσο και να το σκέφτομαι δεν καταλήγω κάπου.
Αντιθέτως χαίρομαι με την όλη Rising West κατάσταση. Και οι μεν θα ξεκαυλώσουν παίζοντας τα old time classics και ο άλλος θα κάνει ότι γουστάρει στον προσωπικό του δίσκο, μπορεί και να το κλείσουν το μαγαζί αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια πιθανότητα στις χίλιες να το ξανασκεφτούν το όλο θέμα, να κάνουν ένα reunion, να φωνάξουν και τον Chris και μετά ξύπνησες θα μου πείτε. Τι να κάνουμε...τουλάχιστον ας ονειρευτούμε λιγάκι. Πάω να βάλω για εκατομμυριοστή φορά το Livecrime μπας και ξεχαστώ και σταματήσω να γκρινιάζω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου